Διαβητική Αμφιβληστροειδοπάθεια

Τί είναι η Διαβητική Αμφιβληστροειδοπάθεια

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ) αποτελεί το συχνότερο αίτιο τύφλωσης στον Δυτικό κόσμο.

Ο ασθενής που πάσχει από ΣΔ θα πρέπει να έχει καλά ρυθμισμένο το σάκχαρό του (γλυκόζη νηστείας αλλά και HbA1c), την αρτηριακή πίεση και την πιθανή υπερλιπιδαιμία, ώστε να ελαχιστοποιήσει τις πιθανές συνέπειες.

Οι βλάβες στον οφθαλμό προέρχονται από αλλοιώσεις στα τοιχώματα των μικρού μεγέθους αγγείων, με αποτέλεσμα αυτά να διαρρέουν, να παθαίνουν θρομβώσεις και να οδηγούν σε διαταραχές, όπως το οίδημα της ωχράς κηλίδας και η ισχαιμία –μη καλή αιμάτωση του αμφιβληστροειδούς.

Ο αμφιβληστροειδής αποτελεί εμβρυολογικά, προέκταση του εγκεφάλου.

Αποτελείται από 10 στιβάδες κυττάρων, που λαμβάνουν τα οπτικά ερεθίσματα και μέσω του οπτικού νεύρου, τα μεταφέρουν στον εγκέφαλο προς ερμηνεία. Είναι ευαίσθητος ιστός, με χαμηλή ικανότητα αναγέννησης και αποκατάστασης. Η ωχρά κηλίδα αποτελεί την περιοχή του αμφιβληστροειδούς με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κωνίων και είναι υπεύθυνη για την οξεία και την κοντινή όραση, καθώς και την αντίληψη των χρωμάτων.

Το οίδημα –συγκέντρωση υγρού- στην ωχρά κηλίδα οδηγεί σε μείωση της κεντρικής όρασης, που είναι η οξεία όραση που χρησιμοποιούμε και για το διάβασμα και τις κοντινές εργασίες μας.

Η μη καλή αιμάτωση του αμφιβληστροειδούς οδηγεί σε προχωρημένα στάδια, στη δημιουργία παθολογικών αγγείων –νεοαγγείων-, τα οποία είναι εύκολο να αιμορραγήσουν, οπότε μειώνεται η όραση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα νεοαγγεία, όταν αναπτυχθούν στη ‘γωνία’ του οφθαλμού οδηγούν σε αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης, βλ. νεοαγγειακό γλάυκωμα. Όταν υπάρχουν νεοαγγεία, τότε ορίζουμε την αμφιβληστροειδοπάθεια ως παραγωγική, η οποία αποτελεί επείγουσα σχετικά, κατάσταση σε αρκετές περιπτώσεις.

Η αντιμετώπιση του οιδήματος της ωχράς κηλίδας γίνεται σήμερα, κυρίως με τη χρήση αντι-αγγειογενετικών παραγόντων –anti-VEGF-, οι οποίοι ενίονται μέσα στο βολβό, με σκοπό να αλλάξουν τη βιοχημεία του οφθαλμού και να βοηθήσουν την υποστροφή του οιδήματος. Ξέρουμε πλέον, από μεγάλες μελέτες ότι ο αριθμός των ενέσεων ανά έτος μειώνεται σημαντικά, με ένα υψηλό ποσοστό ασθενών να χρειάζονται λιγότερο από μία ένεση τον χρόνο μετά την πενταετία. Πολύ σημαντική παράμετρος στη θετική έκβαση είναι η συμμόρφωση και η καλή επικοινωνία με τη γιατρό. Για τα φάρμακα που χρησιμοποιούντια σήμερα στη διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια διαβάστε στο Θεραπεία με Ενδοϋαλοειδικές Ενέσεις'.
To laser, ως επέμβαση με πιο σταθερά αποτελέσματα από τις ενέσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σκοπό να μειώσει τον αριθμό των ενέσεων ή να βοηθήσει στην αντιμετώπιση ‘εστιακού’ οιδήματος.

Η αντιμετώπιση της παραγωγικής διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας, έγκειται στην χρήση εκτεταμένου laser, με σκοπό να αδρανοποιηθεί ο αμφιβληστροειδής που ‘στέλνει’ βιοχημικά μηνύματα ισχαιμίας. Απαιτούνται συνήθως, τουλάχιστον 2 συνεδρίες με Pascal laser, παραπάνω εάν χρησιμοποιηθεί συμβατικό laser. Τελικός στόχος είναι η υποστροφή των αγγείων.